geen woord teveel | Versgeploegde akkers

foto Darry Plouvier

RECEPT

Geen woord teveel,

geen zin te lang:

ik schrijf gericht

en welbedoeld,

mijn schrijven

op mijn hart gestoeld.

Geen woord teveel,

geen zin te lang:

geen letter

is slechts muurbehang.

Grijs

Mijn grijs is

broos en breekbaar

als de felheid van papavers,

mijn hart ook zwart getint:

een knoop van littekens

die laag na laag

en jaar na jaar

een leven bouwt.

En

vaag verscholen in ’t verleden

licht eensklaps

één moment weer op

en weet ik weer

van toen,

het kind dat speelt

en kleur bemint

en alle grijs misprijst,

oubollig vindt.

Dijkenkind.

De dijken hier, dat was ons leven.

dat was een glijbaan als geen één,

een oerwoudje voor ons alleen.

hier kon je nog eens wat beleven!

Hier hoorde je de wind zo fluiten

tussen de canada’s en mijten hout,

dat elkeen schrik had, jong en oud,

voor schuur en stal en vee daarbuiten.

De winters waren warmer hier

en noopten nimmer tot vervelen.

De dijk hielp ons wel uren stelen

en gretig glijden, keer na keer.

In lent’ en zomer werden dagen

geleefd in ’t gras en ’t mulle zand,

genietend-rustend aan de kant

of schuilend in de schuur voor vlagen.

En terwijl stilaan ’t rijpe koren

tot brood werd of gevat in stuiken

kon plots in mij de man ontluiken:

Ik werd op deze dijk herboren.

De Dijkstraat nu davert vol leven

van twee- of vierwielers, hier vreemd.

Die dagen ben ik dan al oud, ontheemd,

en ‘k ga – in volle zomer – beven.

Bolster

Gekrast, geplet en overreden,

verschoven en dooreengeschud,

belaagd met volle, vuile kleuren.

Een dorpskassei uit evenwicht,

een filosoof in stervensnood.

Een buitenbast die sporen draagt,

gelaagd, belaagd en weerloos is;

verweesd de littekens van jaren

als wapenschild en vaandel toont…

de laag waar ’t ongedierte woont.

Maar echte schoonheid

zit- zo zegt men mij- van binnen:

ruwe bolster, blanke pit.