Mama Gaza
Ontwaak en schud de angst
uit jouw verlamde lijf.
Verga niet mee tot stof en as.
Bescherm je oren en je hart
tegen het niets ontziend geraas
van ‘t wassende geweld.
Als zelfs de onschuld
niet meer veilig is
tegen de tomeloze haat
en zinloze agressie,
tegen de moord op je bloedeigen volk,
dan moet je gaan.
Verlaat je dorp,
verbreek hier, nu
aloude banden,
omhels vandaag nog
wie je lief is en vlucht
opdat je tranen
druppels worden in de stroom
die traag en jarenlang nog zoeken zal
naar veiligheid en vrede,
naar de illusie van verzoening
tussen de bergen en de zee.
En kom nooit kom niet
kom ooit
terug
naar onze schone strook
die altijd
Palestina,
Thuis zal heten.
Käthe Kollwitz, treurend ouderpaar, 1931, Vladslo
80 jaar vrede?
Na jaren leed, verstilde angst
en ’t roerloos opgekropte zwijgen
ademen wij weer, eerst bang en aarzelend,
maar dan kordaat voluit:
bevrijding, een feest van (toen al) boogie woogie
en van demonische uitbundigheid.
Gekwetste zielen dansen oeverloos
tussen het godverlaten puin
dat stil maar oorverdovend spreekt van
deze grote, niets ontziende oorlog.
Emoties laaien steeds weer elders op
met felheid van papavers
en oorlog wordt een voetnoot
tussen de vreugdedronken,
van pijn en wraak doordrongen onmenselijke meute.
Want na de leute wacht de pijn om al wie wij verloren zijn
in een barbaarse, domme strijd.
Tussen de witte mistgordijnen
boven het immer grijze puin
brengt dan misschien een nieuwe ochtend
een boodschap die nog steeds bevrijdt:
wees warm, wees mens, wees vredeswens
en wees – altijd - verdraagzaamheid.
VREDESSTEEN
De oorlogsjaren lijken lang voorbij,
het moordend lood bijna vergeten,
maar ons bedreigt een nieuwe dood
die onverschilligheid zal heten.
Want ergens ver maar ook dichtbij
vergaat een dorp tot stof en puin
en heft, geladen voor een wrede strijd,
alweer een mens, een kind, zijn wapen op.
De wraaklust kent géén onderscheid.
De Wadistroom* kleurt rouwend rood
en groet een stoet van vluchtenden
langsheen de rusteloze strook
waar uit het puin verdriet ontsproot.
Waar haat en macht het land regeren,
daar staat de grens in vuur en vlam,
daar heerst een blind, verstard bewind.
De rampspoed lijkt er niet te keren.
Daarom willen wij niet vergeten,
niet huilen met de wolven in het bos,
willen wij nooit van oorlog weten,
laten wij slachtoffers niet los.
Wie nu, kordaat, voor stilte kiest,
bouwt straks, en steen voor steen de hoop
voor ieder één die toekomst ziet.
Dan klinkt een moedig, troostend lied
vanuit een hart vol dankbaarheid
voor warme mensen, hier en daar,
die ‘vrede’ in hun vaandel voeren.
Moge hun vrede ons beroeren.
*Wadi Gaza is de belangrijkste rivier in de Gazastrook.
September 2024
Voor het slapengaan
Als onze dag ten einde loopt
en wij gaan eten bij ons thuis
dan is het lekker en gezellig.
Wij smikkelen en kletsen maar
en zijn dan heel dicht bij elkaar.
Maar dan, rond zeven uur,
dan zetten wij de wereld aan
en zien wij het journaal.
En wij, mijn broer en ik,
wij mogen dan nog even spelen.
Daarna leest papa een verhaal.
En elke avond horen wij
het nieuws over alweer een dag
vol oorlog, ruzie en geweld,
over een oma vol verdriet
die huilend bij een kist vertelt
hoezeer zij haar familie mist.
Mijn broer en ik begrijpen niet
hoe iemand echt zo stom kan zijn
dat hij een ander niet graag ziet,
en pijn veroorzaakt. En verdriet.
Maar na de sport op het journaal
komt weer een mooi of gek verhaal.
En papa maakt het extra lang.
dan zijn we rustig en niet bang.
Dan kunnen wij zacht slapen gaan
en is die oorlog snel gedaan.
©Paul Vereecken 2024