Vragen over teksten of beelden? Contacteer me gerust: dijk10@skynet.be
Welkom.
Op deze site vind je een selectie uit de gedichten die ik schreef sinds 2010. De website werd vernieuwd in mei 2022.
Eind 2021 verscheen mijn bundel 'Ingepolderd' , een selectie van die gedichten bij foto's van het werk van beeldende kunstenaars uit het ruime Waasland en nog verder. Het titelgedicht staat hieronder. De bundel is verkrijgbaar via dijk10@skynet.be . Zoek je een (lied-)tekst voor één of andere gelegenheid of wil je gewoon een tekst gebruiken? Dat kan natuurlijk. Laat gerust iets weten.
Onderaan deze pagina is plaats om een reactie of vraag te plaatsen.
Op de pagina 'verhalen' lees je een verhaal, gebaseerd op de legende van Ossaert. We hopen deze inhoud nog verder aan te vullen. Op de pagina 'Mjeirdonks' treffen de liefhebbers van het plaatselijk dialect dan weer een bonte verzameling woorden, namen en uitdrukkingen uit ons kleine, groene en eigenzinnige dorp.
Ik doe mijn best om regelmatig te herbronnen en te vernieuwen.
Veel lees- en kijkplezier.
Paul Vereecken
Werk van Aleydis De Bock
Ingepolderd
Hier woonde ik in jaargetijden.
Het veld, de dijken en de kreken,
en ‘t land waarvan, waarop we leefden
hebben mijn weke kleine jongensblik
voor altijd ruimte meegegeven.
De kosmos van het platteland
heeft mij gemend, verleid, geplet
in hoge wind en regenvlagen,
langs zomerse uitbundigheid,
tussen de valkuilen vol mist
en dreven van vergetelheid,
gedrenkt in holle vaten
van trieste, ongebruikte kansen.
Intens en blijgezind heb ik
in dankbare verwondering
de wegen van de wijde wereld
bewandeld en bezongen,
de vrienden en kompanen
vol vreugde vergezeld.
Maar nergens nog heb ik
mezelf zo veel verloren,
met zo veel lust geleefd,
geweend en liefgehad
als in mijn langgerekt verblijf
in dit onooglijk nietig nest.
Ik torste hier beschroomd
de littekens van lust en last,
de bittere relieken
van falen en verdwalen.
Straks, op een dag op het eind
van een gretige zomer
zal ik roerloos en stil
de melkwitte ochtend begroeten,
geboeid en in dierbare stilte
de laatste vruchten oogsten.
Mijn vloed wordt ingepolderd,
mijn storm is uitgeraasd.
Ik strooi de resten van mijn leven
in een beloftevolle stonde
over het schriele smaragdgroen
van versgezaaide akkers.
Paul Vereecken, 23 december 2021
In een boek, daar wil ik wonen.
En vanuit dat boek de wereld zien.
Ga je mee, ik zal je tonen
waar je thuis kan zijn misschien:
langs de velden en de dreven
waar de avonturen leven,
in de polders waar de winden
wolken vol verhalen blazen
en mijn boek je doet hervinden
dat ook stilte blijft verbazen.
Nieuwe longen, een nieuw sprookje (gedichtendag 2022)
Zoals iedere morgen baanden nevels
doorzichtig hun weg naar de mens
vanuit lijdzame zeeën naar ‘t gastvrije land.
Ze verkoelden de aarde, omhelsden het woud,
verfraaiden de paden en kroonden vol vreugd
de statige toppen met zilveren sluiers
en tanende randen van ‘t zonnigste brons.
Ze dekten de velden met lakens van sterren.
Ze schonken de slaap uit bekers vol dromen
en morsten geluk voor de volgende dag.
En iedere morgen ontwaakte het leven,
doorkruisten de vogels het lichtende zwerk
en togen de mensen aan ’t naarstige werk
om te planten, te zaaien, gewassen te telen
het koren te oogsten, met smachtende lippen
het voedsel te delen. De mens en de aarde
verstonden elkaar.
En jaar na jaar ontloken de bloesems,
gedijden de vruchten in eenvoud en vlijt.
Het leven was goed, de mens nam zijn tijd.
Maar dan, op een morgen, verzamelden wolken
en bliezen de winden vergeefs hun alarm.
De mens was vergeten het leven te eren
en adem te geven aan alles wat groeide
en smeekte om zorg.
Het land vatte vuur en het water drong door
in verdrietige huizen langs de kolkende stromen
door vruchtbare velden naar ’t kwijnende woud.
Uit een chaos van onmacht, vol prangend verdriet
en jagende plagen, groeide traag toen een plek
vol jeugdige plannen en eerzaam respect.
Na een hel van emoties kwam dan toch het verstand
weer terug bij de mensen, bij kinderen eerst.
Men bouwde een brug tussen toekomst en vrijheid
op eerlijke pijlers van deelbaar geluk.
En jaar na jaar herwon onze globe
haar blakende vorm en verleidende blos.
Het leven werd goed, ondanks moeizame taken
nam de mens weer zijn tijd. De aardbol floreerde
vol leven en lust. De jeugd droeg de zorg,
voor jaren en jaren.
De mens leefde op en vond glunderend rust.
Het doet me iets,
die versgeploegde akkers:
de ziel der aarde blootgelegd.
Misschien is dit
de kern van alle dingen:
niet stil en eindeloos,
maar bruisend broos.
En kleurig.
En moet men af en toe
de ziel eens keren :
zo krijgt
die andere
kleur
een kans tot leven.
Reactie plaatsen
Reacties