Gracias

 

De stad zelf slaapt nog half,

wrijft zich de schone ogen uit

als onze vastberaden treden resoneren

tegen de lage witte muren

van zwijgzame, stokoude huizen.

 

Al snel stappen wij welgemoed

langs winterlege, koffiebruine akkers

waar in de groene rand, nog schuchter,

de voorjaarsbloeiers ons verblijden

terwijl olijfbomen vanuit hun knoestig harnas

de prille roomwitte bloesems

nog in de kiem bewaren.

 

Bedwelmd door zon en rijke aroma’s

volgen wij traag de brede Taag.

Die vrolijk glinsterende gids

kabbelt al dagen met ons mee

tot wij, een eind voorbij de oever,

in godverlaten dorpen komen,

skeletten uit een rijk ruraal verleden,

getuigen van een trieste strijd.

 

Wij dwalen verder door het bronzend land

dat zich ondanks de gure dagen,

de tonnen regen en de bijtende zon,

toch weer in alle variëteiten

van lentegroen omhult,

aan alle pelgrims langs het pad

de schoonste plaatjes toont.

 

Wanneer de lange, grote tocht

verheugd herinneren zal zijn,

zullen wij in ons lenteland

de vrienden en de dagen koesteren.

Allicht een beetje triest,

maar moe en o zo dankbaar,

intens en rijker in het leven staan,

veerkrachtig onze levenswegen gaan.

 

 

© Paul Vereecken, 23 maart 2024